ನಮ್ಮದನ್ನು ಇನ್ನಾರೋ ಬಳಿಯಬೇಕು. ನಮ್ಮದಕ್ಕೆ ನಾವೇ ಮೂಗುಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡರೂ ಅವರು ಮಾತ್ರ ಮೂಗು, ಬಾಯಿ ತೆರಕೊಂಡೇ ಎಲ್ಲ ಸಹಿಸಿಕೊಂಡು ಬಳಿಯಬೇಕು. ಹೇಲು, ಉಚ್ಚೆ ಬಳಿವ ಕೈಗಳಿಗೆ ಹಣ ದಕ್ಕುವುದಾದರೂ ಎಷ್ಟು? ಅದರ ವಾಸನೆ ಹೋಗುವಂತೆ ಕೈಗೆ ಬಳಿಯಬೇಕಾದ ಸಬಕಾರಕ್ಕೂ ಅದು ಸಾಲದು. ಇನ್ನು ಇವರ ನಂಬಿದವರ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ?
ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸ್ಥಳಗಳನ್ನು ನಾವು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮತ್ತು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗಿರುವ ಕಾಳಜಿಯ ಪರಿ ಇದು. ರೈಲುಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಲುವುದಕ್ಕೆ, ಉಚ್ಚೆ ಹೊಯ್ಯುವುದಕ್ಕೆ ಒಂದು ನಮ್ಮದೇ ಮಿತಿ, ರೀತಿ, ರಿವಾಜುಗಳಿರಬೇಕು ಎಂದೆನಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಅದು ಹೇಳಿ ಕೇಳಿ ಬರುತ್ತದೆಯೇ ಎನ್ನುವ ಮಾತಲ್ಲಿ ಇರುವುದು ನಮ್ಮ ಉಡಾಫೆ ಅಷ್ಟೇ ಅನ್ನೋದು ನಮ್ಮರಿವಿಗೇ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಅಥವಾ ಇಲಾಖೆಗಳು ಅದರ ನಿರ್ವಹಣೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೊಸದಾಗಿ ಯೋಚಿಸುವ ಗೋಜಿಗೂ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಒಂದೆರಡು ಬೋಗಿಗೆ ಹೋಗಿ ಶೇಖರಣೆಯಾಗುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಪೈಪಿಂಗ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಎನರ್ಜಿಯಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸುವ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನವೂ ನಮಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲವೆಂದರೆ ಏನು?
ಹಸಿದವನಿಗೆ ರಸ್ತೆಯಾದರೇನು ರೈಲ್ವೆ ಟ್ರ್ಯಾಕ್ ಆದರೇನು... ಜನ ಸುತ್ತುವ ಜಾಗವೊಂದಿದ್ದರೆ ಆತ ಭಿಕ್ಷೆ ಬೇಡಿಯಾದರೂ ತನ್ನ ದಿನದ ತೊತ್ತಿನ ಚೀಲ ತುಂಬಿಸಿಕೊಂಡಾನು.. ನಮ್ಮೊಳಗಿನ ಈ ಮಾನವೀಯ ತುಡಿತವನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸುವ ಅಗತ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಬಡವರು ಮತ್ತು ಭಿಕ್ಷಾಟನೆ ಇದನ್ನು ಸಮೀಕರಿಸುವುದು ಬೇಡ. ಭಿಕ್ಷಾಟನೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಒಂದು ದಂಧೆಯಾಗಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ವಾಸ್ತವ. ಯಾರದೋ ಅಸಹಾಯಕತೆಯನ್ನು ಇನ್ನಾರೋ ಎನಕ್ಯಾಶ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಅಸಹ್ಯಕರ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಮೊದಲು ಡೀಲ್ ಮಾಡಬೇಕೇನೋ... "ನಾನ್ ಕಡವುಳ್" ಎನ್ನುವ ತಮಿಳು ಸಿನಿಮಾ ಕೊಂಚ ಈ ಸಬ್ಜೆಕ್ಟ್ ಅನ್ನು ಡೀಲ್ ಮಾಡಿದ್ದನ್ನು ನಾನು ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಿದೆ.
ಇದಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಈ ಫೊಟೊಗ್ರಾಪ್ ನಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಬೇಕಾದ್ದು, ರೈಲ್ವೆ ಕ್ರಾಸಿಂಗ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ನಾವು ಕಾಣುತ್ತಿರುವುದು ಎಷ್ಟು ಅಪಾಯಕಾರಿ ಮತ್ತು ಅಸಹನೀಯವೆನ್ನುವುದು. ರಾತ್ರೋರಾತ್ರಿ ಊರ ತುಂಬ ಫ್ಲೈ ಓವರ್ ಮಾಡಿಟ್ಟುಕೊಂಡ ನಾವು ಅದರ ಕೆಳಗಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಅಸಹನೀಯಗೊಳಿಸಿಬಿಟ್ಟೆವು. ಕಾರು, ಮೋಟಾರು ಬೈಕುಗಳಿಗೆ ರಹದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ನಾವು, ಸಾಮಾನ್ಯನ ಕೈಕಾಲುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಗಮನವನ್ನೇ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ದೈತ್ಯ ಟ್ರೈನ್ ಮೇಲೆರಗುವ ಅಪಾಯವಿದ್ದರೂ ಅಂಗೈಯಲ್ಲಿ ಜೀವ ಹಿಡಕೊಂಡು ಹಳಿ ದಾಟಬೇಕು. ಬೈಕ್, ಕಾರ್, ಬಸ್ ಹಾರ್ನ್ ಗಳ ಧಿಮಾಕು ಸಹಿಸಿಕೊಂಡು, ಅದಕ್ಕೆ ಹೆದರಿಕೊಂಡೇ ರಸ್ತೆ, ಫ್ಲೈ ಓವರ್ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಸಾಗಬೇಕು. ಈಗೀಗ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದೆಂದರೆ ಅತ್ಯಂತ ಅಸಹ್ಯಕರ ಮತ್ತು ಅವಮಾನದ ಸಂಗತಿಯಾಗಿ ನಮಗೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ.
ನಮಗೆಲ್ಲ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇದ್ದರೂ ಅದರ ನಿರ್ವಹಣೆಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಸೋಲುತ್ತಿರುವುದಾದರು ಏಕೋ! ನಾವು ನಿತ್ಯ ಬಳಸುವ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ನಮ್ಮ ಪಡಸಾಲೆಯಂತೆ ಒಪ್ಪವಾಗಿರುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ನಮ್ಮ ಹೊಣೆ ಎಂದೆನಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಹಿತ್ತಲ ತಿಪ್ಪೆಗುಂಡಿಯಂತೆ ಕಂಡರೆನೇ ನಮಗೆ ಸಮಧಾನವೇನೋ...
ಯುರೋಪಿನಲ್ಲಿ ಕಂಡಲ್ಲೆಲ್ಲ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸ್ಥಳಗಳು ಅತ್ಯಂತ ಸ್ವಚ್ಛ ಮತ್ತು ಸೂಕ್ತ ನಿರ್ವಹಣಾ ವಿಧಾನಗಳನ್ನು ಹೊಂದುವ ಮೂಲಕ ಜನರೇ ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡಂಥ ಜನೋಪಯೋಗಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತವೆ. ಅದನ್ನು ಜನರೇ ಅತ್ಯಂತ ಗೌರವಾದರದಿಂದ ಮತ್ತು ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಾರೆ. ತಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ತರುವ ನಾಯಿ ಹೇತರೆ, ಗಲೀಜು ಮಾಡಿದರೆ ಅದನ್ನು ಅವರೇ ಬಳಿದುಕೊಂಡು, ಆ ಜಾಗವನ್ನು ನೀರಿನಿಂದ, ವೇಸ್ಟ್ ಪೇಪರಿನಿಂದ ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸಿ, ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಕಚರಾ ಡಬ್ಬದಲ್ಲಿ ಭದ್ರವಾಗಿ ತುಂಬಿ ಮುಂದಕ್ಕೆ ಸಾಗುತ್ತಾರೆ. ನಾನಿದನ್ನು ಎಷ್ಟೋ ಕಡೆ ಕಣ್ಣಾರೆ ಕಂಡಿದ್ದೇನೆ.
ನಮಗೆ ಬೇಕಿರುವುದು ಇಂಥ ಮನೊಧರ್ಮದ ಪ್ರಗತಿ ಅಥವಾ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಅಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸ್ಥಳಗಳು, ನಗರ ಸಾರಿಗೆ, ಲೋಕಲ್ ಟ್ರೈನ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಹೇಗಾದರೂ ಇದ್ದುಕೊಳ್ಳಲಿ ನಮಗೇನಿದ್ದರೂ ದಿಢೀರ್ ಆದೊಂದು "ಮೆಟ್ರೋ" ತರಹದ ಚಮತ್ಕಾರಿಕ ಬದಲಾವಣೆ, ಕಾಸ್ಮೆಟಿಕ್ ಚೇಂಜ್ ಬೇಕು ಅಷ್ಟೇ.
ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳು