(ಇನ್ನೂ ತೆರೆ ಕಾಣದ ‘ಪಲ್ಲಟ’ ಕನ್ನಡ ಸಿನಿಮಾದ ಪ್ರೀಮಿಯರ್‌ ಶೋ ಬಗ್ಗೆ)
ಸಿನಿಮಾದ ಸೊಗಸೇ ಅಂಥದು. ಯಂತ್ರಗಳಿಂದ ಸೆರೆ ಹಿಡಿದ ಬದುಕು ತೆರೆಯ ಮೇಲೆ ಬಾಳುವಾಗ ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲ ಹೊಸತೇ ಆಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಗತ ಬದುಕು ಹೊಸ ಬದುಕಿನಂತೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತದೆ. ಪರದೆ ಮೇಲಿನ ಮೂರು ಗಂಟೆಯ ಬಾಳಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಕ್ಷಕ ಅದರ ಅಸಲಿ ನೋವು, ನಲಿವುಗಳ ಬದುಕಿಗಿಳಿಯುತ್ತ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಅದರ ಒಟ್ಟು ಹರವಿನಗುಂಟ ಸಾಗಬಹುದು. ಆ ಪುಟ್ಟ ಜರ್ನಿಯಲ್ಲಿ ಅವನೊಳಗಿನ ಬದುಕಿಗೆ ಹೊಸ ಕಣ್ಣುಗಳು ಮೂಡಬಹುದು. ಅಂತಃಕರಣದ ಸೆಲೆಗಳು ಮತ್ತಷ್ಟು ಜಿನುಗಬಹುದು. ಸಿನಿಮಾದ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳು, ಪರಿಣಾಮಗಳು ಹಲವು. ಸಿನಿಮಾಗೆ ಅದರ ಅಂತಃಸತ್ವ ಮುಖ್ಯ. ನೋಡಿ ತಿಳಿವ ಪ್ರಾಸೆಸ್‌ ಇದಾದ್ದರಿಂದ ವಿಶ್ಯುಯಲ್‌ ಟ್ರೀಟಮೆಂಟ್‌ ಕೂಡ ಮುಖ್ಯ.
‘ಪಲ್ಲಟ’ ಕನ್ನಡ ಸಿನಿಮಾದ ವಸ್ತು ಸ್ಥಳೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳ ಸ್ಥಿತ್ಯಂತರ ಹೇಗೆ ನಿಜ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಕೆಲವರ ಬದುಕನ್ನೇ ಮುಗಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು. ಇದು ಅಮಾನವೀಯ ಎನ್ನುವುದು ಚಿತ್ರದ ಒಳದನಿ. ಬಹುಕಾಲ ನಿಲ್ಲಬಲ್ಲ ಮತ್ತು ಕಾಡಬಲ್ಲ ಸಿನಿಮಾ ಆಗುವ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಇದು ಸ್ವಲ್ಪದರಲ್ಲಿಯೇ ಕಳಕೊಂಡಿದೆ. ಇದರಾಚೆಗೂ ಚಿತ್ರ ಕೆಲವು ವಿಚಾರಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿ ಚರ್ಚೆಗೆ ಯೋಗ್ಯವಾಗಿದೆ.
ನಾಗರಿಕತೆ ಎಂಬುದು ಜನರೇ ಸೃಜಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು. ಆಯಾ ಜನಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಲದ ಅಗತ್ಯಗಳಿಗೆ ತಕ್ಕುದಾದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೊಂದು ರೂಪುಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವು ಸಾವಯವವಾಗಿ ಮತ್ತೆ ಕೆಲವೊಂದು ಪ್ರಜ್ಞಾಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಪದ್ಧತಿಗಳು ಇದರೊಳಗೆ ಹಾಸುಹೊಕ್ಕಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಆಚರಣೆಗಳೆಲ್ಲವೂ ಇವುಗಳ ಒಂದು ಭಾಗ. ಕೆಲವು ಅನಿಷ್ಠ (ಜಾತಿಪದ್ಧತಿ) ಮತ್ತು ಕೆಲವು ಜೀವಪರ. ’ಪಲ್ಲಟ’ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಆಯ ಎನ್ನುವುದು ಒಂದು ಪದ್ಧತಿ. ಒಂದೊಂದು ಸೇವೆಗೆ (ಕಸುಬು) ಇಂತಿಷ್ಟು ಸೇವಾ ಶುಲ್ಕ ಅದೂ ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಎನ್ನುವುದು ರಿವಾಜು. ಚಿತ್ರದ ನಾಯಕ ಪಾತ್ರ ರೂಢಿಗತವಾಗಿ ಇದನ್ನೇ ನಂಬಿ ಬದುಕುವಂಥದು. ಆತನ ಬದುಕು ಹಳ್ಳಿಯೊಂದರ ಜನಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಆಚರಣೆಗಳ ಆಧಾರದಲ್ಲೇ ಬಾಳಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದು. ಜನಸಂಸ್ಕೃತಿ ದೊಡ್ಡ ಬದಲಾವಣೆಗೆ ತೆರಕೊಳ್ಳುವ ಉಮೇದಿಗೆ ಬಿದ್ದಾಗ ಬದುಕಿನಾಸರೆ ಕಳೆದು ಹೋಗಿ ಆತ ಕಾಣುವ ದಾರುಣ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಚಿತ್ರ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಡಲು ಯತ್ನಿಸಿದೆ.
ಈ ಯತ್ನ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಂಜಲ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಕೂಡಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಚಿತ್ರಣದಿಂದಲೇ ಮನದಟ್ಟಾಗುತ್ತದೆ. ಮೇಕಿಂಗ್‌ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿದೆ. ನಿರ್ದೇಶಕ ರಘು ಎಸ್.ಪಿ ಅವರ ಮೊದಲ ಯತ್ನದ ಚಿತ್ರವಿದು ಅಂತ ಎಲ್ಲೂ ಅನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅದು ಅಷ್ಟು ಮುಖ್ಯವೂ ಅಲ್ಲ. ಚಿತ್ರ ಅನುಭವಿ ನಿರ್ದೇಶಕನ ಪ್ರಸ್ತುತಿಯಂತಿದೆ. ಅನುಭವಿ ಎಂ.ಎನ್‌. ಸ್ವಾಮಿಯವರ ಸಂಕಲನ ಹದವಾಗಿದೆ. ಧ್ವನಿಗ್ರಹಣ (ಸಿಂಕ್‌ ಸೌಂಡ್‌– ಇಮ್ತಿಯಾಜ್‌ ಜುಮ್ನಾಲಕರ್‌) ಅದ್ಭುತವಾಗಿದೆ. ಸಿನಿಮಾಟೊಗ್ರಫಿ ಕೂಡ ತನ್ನ ಮಿತಿಯೊಳಗೆ ಇದರ ಒಟ್ಟು ನಿರ್ಮಾಣದಲ್ಲಿ ಮಹತ್ವದ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸಿದೆ. ಇದು ಸಿನಿಮಾಟೊಗ್ರಾಫರ್‌ ಲೋಕೇಶ್‌ ಮೊಸಳೆ ಅವರ ಮೊದಲ ಯತ್ನವೂ ಹೌದು. ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಸಂವೇದನೆಯ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳು ಚಿತ್ರದ ತೂಕವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿವೆ. ನಾಡಿನ ಪ್ರಮುಖ ಕವಿ ಆಲೂರು ದೊಡ್ಡನಿಂಗಪ್ಪ ಅವರಿಗೂ ಸಂಭಾಷಣಾಕಾರರಾಗಿ ಇದು ಮೊದಲ ಯತ್ನ. ಅಭಿಜಿತ್‌ ಉನ್ನಿ ಸಂಗೀತ ತಕ್ಕ ಸಾಥ್‌ ನೀಡಲೆತ್ನಿಸಿದೆ. ಚಿತ್ರದುದ್ದಕ್ಕೂ ಇಂಥ ತಾಜಾತನದ ಮಜವಿದೆ.
* * *
ಯಾವುದೇ ಪ್ರದೇಶದ ಬದುಕಿನ ಅಳು, ನಗು, ಹಸಿವು, ಗೋಳು, ದಾರುಣ ಹೆಚ್ಚೂ ಕಮ್ಮಿ ಒಂದೇ. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣಗಳು ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಪಡಕೊಳ್ಳುವ, ಹೊಂದುವ ಯಾ ಎದುರಿಸುವ ಸ್ಥಿತಿ ಆಯಾ ಕಾಲ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಿಸರ ಮತ್ತು ಸಂದರ್ಭಗಳನ್ನು ಅವಲಂಭಿಸಿರುತ್ತದೆ. ಬಡತನ ಶಾಪ ಎನ್ನುವ ಕರ್ಮಠವೇ ಗ್ರಾಮಪ್ರದೇಶದ ಕೆಲವರ ಬದುಕಿನ ದಾರುಣ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಬಲವಾದ ಕಾರಣ. ಅದನ್ನು ಮೀರುವುದಕ್ಕೆ ರಾಜಕೀಯ ಅರ್ಥನೀತಿ, ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ ಬೇಕು. ಗ್ರಾಮ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಇದೆಲ್ಲ ವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿ ಜಾರಿಗೊಳ್ಳುವ ಅವಕಾಶಗಳು ಕಮ್ಮಿ. ಮುಂಚೆ ಇದು ಸ್ಥಳೀಯ ಆಡಳಿತಗಾರನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಸಾತ್ವಿಕತೆ, ಮಾನವೀಯತೆಯನ್ನು ಆಧರಿಸಿತ್ತು. ಪಂಚಾಯತ ರಾಜ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಸರಿಪಡಿಸುವ ಯತ್ನವನ್ನೇನೋ ಮಾಡಿತು. ಸೋಲು ಕಂಡಿತು. ಈಗಿನ ಗ್ರಾಮ, ತಾಲ್ಲೂಕು, ಜಿಲ್ಲಾ ಪಂಚಾಯತ ರಾಜಕಾರಣ ಹಾದಿ ತಪ್ಪಿದೆ. ಆ ಮಾತು ಬೇರೆ.
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಸಿನೆಮಾಗಳಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರಿಸುವಂತೆ ನಾಗರಿಕತೆ ಮತ್ತು ಬಡತನವನ್ನು ನಾವು ರೋಮ್ಯಾಂಟಿಕ್‌ ನೆಲೆಯಲ್ಲೇ ಕಾಣಬೇಕಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಸಮಾಜೋ–ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಗ್ರಹಿಸುವುದು ಅಗತ್ಯ. ಒಂದು ಪರಿಪೂರ್ಣ ನಾಗರಿಕತೆ ಎನ್ನುವುದು ಇನ್ನೂ ಎಲ್ಲೂ ಬೆಳೆದು ನಿಂತಿಲ್ಲ. ಅದು ನಿರಂತರ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ. ಹಾಗಾದಾಗ ಸ್ಥಿತ್ಯಂತರ ಸಹಜ ಎಂದೇ ಭಾವಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಬದಲಾವಣೆ ಜಗದ ನಿಯಮ. ‘ಚೇಂಜ್‌ ಈಸ್‌ ಪರ್ಮನೆಂಟ್‌’ ಎಂದೂ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.
ಕಥಾನಾಯಕನ ಸಾವಿನ ದೃಶ್ಯದಿಂದ ಚಿತ್ರ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಅಂತ್ಯಸಂಸ್ಕಾರ ಕೂಡ ಭಿನ್ನ. ಕಲ್ಲುಬಾನ ಅಥವಾ ಕಲ್ಬಾನ ಎನ್ನುವ ಒಂದು ಶವಸಂಸ್ಕಾರ ಪದ್ಧತಿಯ ಚಿತ್ರಣ ಇಂಟರೆಸ್ಟಿಂಗ್‌ ಆಗಿದೆ. ಇದು ಮನ ಕಲಕುವಂಥದು. ಕೆಳವರ್ಗದವರು ಅಥವಾ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರ ಸಾವಾದಾಗ ಹೂಳುವುದಕ್ಕೆ ಅವರಿಗೆ ಮಣ್ಣು ಕೂಡ ನಸೀಬಿಲ್ಲ! ಏಕೆಂದರೆ ಅವರಿಗೆ ಭೂಮಿ ಮೇಲೆ ಹಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಸುಡಲು ಕಟ್ಟಿಗೆ ಬೇಕು. ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಕೊಳ್ಳುವ ಆರ್ಥಿಕ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ದಕ್ಕದ ಹಾಗೆ ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ನೋಡಿಕೊಂಡಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಹೆಣವನ್ನು ದೂರ ಗುಡ್ಡದ ಮೇಲೆ ಕಲ್ಲುಬಂಡೆಗಳ ನಡುವೆ ಇಟ್ಟು ಸುತ್ತ ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಹದ್ದು ಕಾಗೆಗಳು ತಿಂದು ಹಾಕಲಿ ಎಂದು. ಅದರ ಬಳಿ ಒಂದಷ್ಟು ನೀರು ಕೂಡ ಇಟ್ಟು ಬರುತ್ತಾರೆ. ಅಷ್ಟೇ. ಇದು ಕಲ್ಬಾನ. ಒಂದು ಸಂಸ್ಕಾರದಂತೆ ಇದೆಲ್ಲ ಚಿತ್ರಿತವಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಅದರ ಹಿನ್ನೆಲೆ ಮತ್ತದರ ಅಮಾನವೀಯ ಮುಖ ಇನ್ನೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಬೇಕಿತ್ತು. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಇದು ಕಾಡುವಂಥ ವಿಷಯ. ಇಲ್ಲಿ ಅದು ಕಾಡಲಿಲ್ಲ. ಇಡೀ ಚಿತ್ರಣಕ್ಕೆ ಇಂಥದೊಂದು ಧ್ವನಿ ದಕ್ಕಿದ್ದರೆ...
ಪಲ್ಲಟದ ಮುಖ್ಯ ಪ್ಲಾಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಊರೊಂದು ಸ್ಥಳೀಯವಾದ ಆಡಳಿತ ಸಮಸ್ಯೆಯ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಆಯ ಕೊಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಹಳೆಯ ಪದ್ಧತಿಗಳನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗಬೇಕೆನ್ನುವ ಊರ ಪ್ರಮುಖ ಮತ್ತು ಹೊಸತನ ಬಯಸುವ ಹುಡುಗರ ನಡುವೆ ಸಂಘರ್ಷ ಭುಗಿಲೇಳುತ್ತದೆ. ಊರ ಪ್ರಮುಖ ಒಳ್ಳೆಯವನಂತೆಯೇ ಇದ್ದಾನೆ. ಊರ ಯುವಕರು ಹೊಸ ಬದುಕಿಗೆ ಹಾತೊರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ಊರಿನ ಆಡಳಿತ ಮತ್ತು ಆಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಹೊಸತನ ತರುವ ಉಮೇದಿ. ಅವರು ಯಾರನ್ನೋ ಸರ್ವನಾಶ ಮಾಡಲೇಬೇಕು ಎಂದು ಪಣತೊಟ್ಟು ನಿಂತವರೇನಲ್ಲ. ಆ ಭರಾಟೆಯಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ ಅರಿವಿಗೇ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಹುಡುಗರ ಪೈಕಿ ಒಬ್ಬನಿಗೆ ತನ್ನ ಮಗಳನ್ನು ಗೊತ್ತು ಮಾಡಿದ ಊರ ಪ್ರಮುಖ ಅಸಹಾಯಕ. ಯಾವುದೇ ರೂಪದ ಅಸಹಾಯಕತೆಗಳು ಆಡಳಿತವನ್ನು ದುರ್ಬಲಗೊಳಿಸಿಬಿಡುತ್ತವೆ. ಅದರ ಪ್ರಜಾಸತ್ತಾತ್ಮಕ ನ್ಯಾಯದ ಮುಖವನ್ನೂ ಮುಚ್ಚಿಬಿಡುತ್ತವೆ ಅಲ್ಲವೇ?
ಊರ ದೇವಿ ಜಾತ್ರೆ ಸನ್ನಿವೇಶ ಈ ಚಿತ್ರದ ಪ್ರಮುಖ ಘಟ್ಟ. ಊರಿನ ಯಾವುದೇ ಶುಭ ಕಾರ್ಯಗಳಿಗೆ ತಮಟೆ ಬಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಚಿತ್ರದ ಕಥಾನಾಯಕನಿಗೆ ಹುಡುಗರ ನೇತೃತ್ವದ ಜಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಅವಮಾನವಾಗುತ್ತದೆ. ಹುಡುಗರಿಗೆ ಅದೇ ಹಲಗೆ, ಪಟ ಕುಣಿತ, ಸೋಮನ ಕುಣಿತ ಬೇಡವಾಗಿ ದಾಂಡಿಯ ರಸ, ಡಿಜೆ ಇಂಥೆಲ್ಲ ಹೊಸ ಬಗೆಯ ಮನರಂಜನೆ ಬೇಕಿದೆ. ಇದರಿಂದ ಜಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಕಥಾನಾಯಕನ ತಮಟೆಗೆ ಅವಕಾಶ ಕಮ್ಮಿ. ಆದರೂ ಹೊಟ್ಟೆಪಾಡು ಅದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ತತ್ವ, ಬದ್ಧತೆಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಡದೇ ಹೊಸ ಸವಾಲಿನ ಜೊತೆ ಪೈಪೋಟಿಗಿಳಿಯುತ್ತಾನೆ. ಮೇಳ ಸಾರಾಸಗಟಾಗಿ ನಿರಾಕರಿಸಿದಾಗ ಊರ ಪ್ರಮುಖ, ಹುಡುಗರು ಮತ್ತು ಸಾರ್ವಜನಿಕರು ಆಕ್ಷೇಪಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಬದಲು ಊರ ಪ್ರಮುಖ ಆತನನ್ನೇ ತಳ್ಳಿದಾಗ ತೀವ್ರ ಅವಮಾನಿತನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಅವಮಾನ ಹೃದಯದ ತಮಟೆ ಸದ್ದನ್ನೇ ಮುಗಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಇವನ ನಂಬಿ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದ ಮತ್ತು ಹೊಸ ಬದುಕಿನ ದಾರಿಯ ಹಂಬಲದ ಕಾಲೇಜು ಓದಿನ ಮಗಳು ತಬ್ಬಲಿಯಾಗುತ್ತಾಳೆ.
ಯಾವುದೇ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಅಥವಾ ಬದಲಾವಣೆ ಎಲ್ಲರನ್ನು ಒಳಗೊಳ್ಳದೇ exclusiveness ಅಷ್ಟನ್ನೇ ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಂಡರೆ ದುರ್ಬಲರು ಮುಗಿದೇ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಇದೊಂದು ರೂಪಕ. ಚಿತ್ರ ಇಷ್ಟನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಡುವುದರ ನಡುವೆ ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ಸೂಕ್ಷ್ಮಗಳನ್ನು ತನ್ನೊಳಕ್ಕಿಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಿತ್ತು.
ಬಡತನದ ದಾರುಣ ಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಹೊರಬರಲು ಶಿಕ್ಷಣವೇ ಸರಿಯಾದ ಮಾರ್ಗ ಎಂದುಕೊಂಡ ಮತ್ತದನ್ನು ಸಾಧಿಸುವುದಕ್ಕೆ ತನ್ನ ಮಿತಿಯೊಳಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಹೆಣಗುವ ಮಗಳ ಪಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಅಕ್ಷತಾ ಪಾಂಡವಪುರ ಅಭಿನಯ ಉತ್ತಮ. ನಟನೆಯ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ತಕ್ಕ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಪಾತ್ರದ ಆಳಕ್ಕಿಳಿಯುವ ಯತ್ನ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಭರವಸೆ ಹುಟ್ಟಿಸಬಲ್ಲ ಅಭಿನೇತ್ರಿ. ಕಥಾನಾಯಕನಾಗಿ ಅನಿಲ್‌ ಅನುಭವಿ ನಟ. ಅವರು ತಮ್ಮ ಪಾತ್ರವನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸಿದ ಪರಿ, ಅಭಿನಯ ಮೆಚ್ಚುಗೆಯಾಯಿತು. ಆದರೆ ಪಾತ್ರದ ಆಳಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಇಳಿಯಬಹುದಿತ್ತು. ಕಥಾನಾಯಕ ಆಯವನ್ನೇ ನಂಬಿ ಬದುಕಿದರೂ ಸಹಜ ಮೌಲ್ಯಯುತ ಬಾಳಿನ ಹಂಬಲದವನು. ನ್ಯಾಯ, ನೀತಿಗಳ ನಂಬುವವನು. ಅದಕ್ಕೆ ಬದ್ಧತೆಗಳನ್ನು ಅಷ್ಟೇ ಸಹಜವಾಗಿ ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದವನು, ಮಗಳ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಇದ್ದರೂ ಸರಳ ಬದುಕಿನ ಹಂಬಲದಿಂದ ವಿಚಲಿತನಾಗುವಂಥವನಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಆ ಪಾತ್ರದ ಒಟ್ಟು ಭಾವಸಾಂದ್ರತೆ ಇನ್ನೂ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಧ್ವನಿಸಬಹುದಿತ್ತು. ಉಳಿದಂತೆ ಮಂಜುನಾಥ ಪಿ, ಆಲೂರು ದೊಡ್ಡ ನಿಂಗಪ್ಪ, ರೋಹಿಣಿ, ಗೌಡನ ಪಾತ್ರಧಾರಿ ಮತ್ತಿತರರು ಅಭಿಯನದಲ್ಲಿ ಸಹಜತೆಯನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.
ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರಣ ತುಂಬ ಸಜೆಸ್ಟಿವ್‌ ಆಗಿದೆ. ಇಡೀ ಗ್ರಾಮ ಬದುಕು ಇನ್ನೂ ಸಾವಯವವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಬಹುದಿತ್ತು. ಊರ ಪಡ್ಡೆ ಹುಡುಗರ ನಡುವಿನ ಆ ಅಂತಃಸಂಬಂಧ (ಅಂತ್ರಪಾಲಜಿ) ಉಳಿದ ಪಾತ್ರಗಳ ನಡುವೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಇಡೀ ಊರು ಒಂದು ಕಥನಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ ನಿಂತಂತಿದೆ. ಅದನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡ ಬಗೆಯೂ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ. ಅದರೊಂದಿಗೆ ಗ್ರಾಮ ಬದುಕು ಸಹಜವಾಗಿ ಬಿಚ್ಚಿಕೊಂಡು, ಹರಡಿಕೊಂಡು ನಡುವೆ ಈ ಕಥೆ ಸಾಂದ್ರಗೊಳ್ಳುತ್ತ, ಮುಖ್ಯ ವಸ್ತುವಿನ ಕರುಳಬಳ್ಳಿ ಮೀಟುವ ಚಿತ್ರ ಯತ್ನ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿದೆ. ಸಿನಿಮಾ ನಿರ್ದೇಶಕನ ಮಾಧ್ಯಮ. ‘ಪಲ್ಲಟ’ದ ನಿರ್ದೇಶಕ ಗ್ರಾಮ ಬದುಕಿನ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಪಲ್ಲಟವನ್ನು ಸಹಜವಾಗಿ ಬಿಚ್ಚಿಡಲು ನೋಡಿದ್ದಾರೆ. ಲೋ ಪೇಸ್‌ ಅಲ್ಲೇ ಆಟವಾಡಲು ನೋಡಿದಂತಿದೆ. ಆದರೆ ಪ್ರೇಕ್ಷಕನಾಗಿ ನೋಡುವಾಗ ಯಾಕೊ ಪೇಸ್‌ ಕೊಂಚ ಮಂದ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಒಟ್ಟಾರೆ ರಘು ಮತ್ತವರ ತಂಡದ ಯತ್ನ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿದೆ. ಚಿತ್ರದ ಒಂದು ಮಟ್ಟಿನ ಗೆಲುವಿಗೆ ಇದು ಸಾಕಷ್ಟು ನೆರವಾಗಿದೆ.
ಸಿನಿಮಾದ ಸೊಗಸೇ ಅಂಥದು. ಯಂತ್ರಗಳಿಂದ ಸೆರೆ ಹಿಡಿದ ಬದುಕು ತೆರೆಯ ಮೇಲೆ ಬಾಳುವಾಗ ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲ ಹೊಸತೇ ಆಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಗತ ಬದುಕು ಹೊಸ ಬದುಕಿನಂತೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತದೆ. ಪರದೆ ಮೇಲಿನ ಮೂರು ಗಂಟೆಯ ಬಾಳಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಕ್ಷಕ ಅದರ ಅಸಲಿ ನೋವು, ನಲಿವುಗಳ ಬದುಕಿಗಿಳಿಯುತ್ತ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಅದರ ಒಟ್ಟು ಹರವಿನಗುಂಟ ಸಾಗಬಹುದು. ಆ ಪುಟ್ಟ ಜರ್ನಿಯಲ್ಲಿ ಅವನೊಳಗಿನ ಬದುಕಿಗೆ ಹೊಸ ಕಣ್ಣುಗಳು ಮೂಡಬಹುದು. ಅಂತಃಕರಣದ ಸೆಲೆಗಳು ಮತ್ತಷ್ಟು ಜಿನುಗಬಹುದು. ಸಿನಿಮಾದ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳು, ಪರಿಣಾಮಗಳು ಹಲವು. ಸಿನಿಮಾಗೆ ಅದರ ಅಂತಃಸತ್ವ ಮುಖ್ಯ. ನೋಡಿ ತಿಳಿವ ಪ್ರಾಸೆಸ್‌ ಇದಾದ್ದರಿಂದ ವಿಶ್ಯುಯಲ್‌ ಟ್ರೀಟಮೆಂಟ್‌ ಕೂಡ ಮುಖ್ಯ.
‘ಪಲ್ಲಟ’ ಕನ್ನಡ ಸಿನಿಮಾದ ವಸ್ತು ಸ್ಥಳೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳ ಸ್ಥಿತ್ಯಂತರ ಹೇಗೆ ನಿಜ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಕೆಲವರ ಬದುಕನ್ನೇ ಮುಗಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು. ಇದು ಅಮಾನವೀಯ ಎನ್ನುವುದು ಚಿತ್ರದ ಒಳದನಿ. ಬಹುಕಾಲ ನಿಲ್ಲಬಲ್ಲ ಮತ್ತು ಕಾಡಬಲ್ಲ ಸಿನಿಮಾ ಆಗುವ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಇದು ಸ್ವಲ್ಪದರಲ್ಲಿಯೇ ಕಳಕೊಂಡಿದೆ. ಇದರಾಚೆಗೂ ಚಿತ್ರ ಕೆಲವು ವಿಚಾರಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿ ಚರ್ಚೆಗೆ ಯೋಗ್ಯವಾಗಿದೆ.
ನಾಗರಿಕತೆ ಎಂಬುದು ಜನರೇ ಸೃಜಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು. ಆಯಾ ಜನಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಲದ ಅಗತ್ಯಗಳಿಗೆ ತಕ್ಕುದಾದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೊಂದು ರೂಪುಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವು ಸಾವಯವವಾಗಿ ಮತ್ತೆ ಕೆಲವೊಂದು ಪ್ರಜ್ಞಾಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಪದ್ಧತಿಗಳು ಇದರೊಳಗೆ ಹಾಸುಹೊಕ್ಕಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಆಚರಣೆಗಳೆಲ್ಲವೂ ಇವುಗಳ ಒಂದು ಭಾಗ. ಕೆಲವು ಅನಿಷ್ಠ (ಜಾತಿಪದ್ಧತಿ) ಮತ್ತು ಕೆಲವು ಜೀವಪರ. ’ಪಲ್ಲಟ’ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಆಯ ಎನ್ನುವುದು ಒಂದು ಪದ್ಧತಿ. ಒಂದೊಂದು ಸೇವೆಗೆ (ಕಸುಬು) ಇಂತಿಷ್ಟು ಸೇವಾ ಶುಲ್ಕ ಅದೂ ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಎನ್ನುವುದು ರಿವಾಜು. ಚಿತ್ರದ ನಾಯಕ ಪಾತ್ರ ರೂಢಿಗತವಾಗಿ ಇದನ್ನೇ ನಂಬಿ ಬದುಕುವಂಥದು. ಆತನ ಬದುಕು ಹಳ್ಳಿಯೊಂದರ ಜನಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಆಚರಣೆಗಳ ಆಧಾರದಲ್ಲೇ ಬಾಳಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದು. ಜನಸಂಸ್ಕೃತಿ ದೊಡ್ಡ ಬದಲಾವಣೆಗೆ ತೆರಕೊಳ್ಳುವ ಉಮೇದಿಗೆ ಬಿದ್ದಾಗ ಬದುಕಿನಾಸರೆ ಕಳೆದು ಹೋಗಿ ಆತ ಕಾಣುವ ದಾರುಣ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಚಿತ್ರ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಡಲು ಯತ್ನಿಸಿದೆ.
ಈ ಯತ್ನ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಂಜಲ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಕೂಡಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಚಿತ್ರಣದಿಂದಲೇ ಮನದಟ್ಟಾಗುತ್ತದೆ. ಮೇಕಿಂಗ್‌ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿದೆ. ನಿರ್ದೇಶಕ ರಘು ಎಸ್.ಪಿ ಅವರ ಮೊದಲ ಯತ್ನದ ಚಿತ್ರವಿದು ಅಂತ ಎಲ್ಲೂ ಅನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅದು ಅಷ್ಟು ಮುಖ್ಯವೂ ಅಲ್ಲ. ಚಿತ್ರ ಅನುಭವಿ ನಿರ್ದೇಶಕನ ಪ್ರಸ್ತುತಿಯಂತಿದೆ. ಅನುಭವಿ ಎಂ.ಎನ್‌. ಸ್ವಾಮಿಯವರ ಸಂಕಲನ ಹದವಾಗಿದೆ. ಧ್ವನಿಗ್ರಹಣ (ಸಿಂಕ್‌ ಸೌಂಡ್‌– ಇಮ್ತಿಯಾಜ್‌ ಜುಮ್ನಾಲಕರ್‌) ಅದ್ಭುತವಾಗಿದೆ. ಸಿನಿಮಾಟೊಗ್ರಫಿ ಕೂಡ ತನ್ನ ಮಿತಿಯೊಳಗೆ ಇದರ ಒಟ್ಟು ನಿರ್ಮಾಣದಲ್ಲಿ ಮಹತ್ವದ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸಿದೆ. ಇದು ಸಿನಿಮಾಟೊಗ್ರಾಫರ್‌ ಲೋಕೇಶ್‌ ಮೊಸಳೆ ಅವರ ಮೊದಲ ಯತ್ನವೂ ಹೌದು. ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಸಂವೇದನೆಯ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳು ಚಿತ್ರದ ತೂಕವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿವೆ. ನಾಡಿನ ಪ್ರಮುಖ ಕವಿ ಆಲೂರು ದೊಡ್ಡನಿಂಗಪ್ಪ ಅವರಿಗೂ ಸಂಭಾಷಣಾಕಾರರಾಗಿ ಇದು ಮೊದಲ ಯತ್ನ. ಅಭಿಜಿತ್‌ ಉನ್ನಿ ಸಂಗೀತ ತಕ್ಕ ಸಾಥ್‌ ನೀಡಲೆತ್ನಿಸಿದೆ. ಚಿತ್ರದುದ್ದಕ್ಕೂ ಇಂಥ ತಾಜಾತನದ ಮಜವಿದೆ.
* * *
ಯಾವುದೇ ಪ್ರದೇಶದ ಬದುಕಿನ ಅಳು, ನಗು, ಹಸಿವು, ಗೋಳು, ದಾರುಣ ಹೆಚ್ಚೂ ಕಮ್ಮಿ ಒಂದೇ. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣಗಳು ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಪಡಕೊಳ್ಳುವ, ಹೊಂದುವ ಯಾ ಎದುರಿಸುವ ಸ್ಥಿತಿ ಆಯಾ ಕಾಲ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಿಸರ ಮತ್ತು ಸಂದರ್ಭಗಳನ್ನು ಅವಲಂಭಿಸಿರುತ್ತದೆ. ಬಡತನ ಶಾಪ ಎನ್ನುವ ಕರ್ಮಠವೇ ಗ್ರಾಮಪ್ರದೇಶದ ಕೆಲವರ ಬದುಕಿನ ದಾರುಣ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಬಲವಾದ ಕಾರಣ. ಅದನ್ನು ಮೀರುವುದಕ್ಕೆ ರಾಜಕೀಯ ಅರ್ಥನೀತಿ, ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ ಬೇಕು. ಗ್ರಾಮ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಇದೆಲ್ಲ ವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿ ಜಾರಿಗೊಳ್ಳುವ ಅವಕಾಶಗಳು ಕಮ್ಮಿ. ಮುಂಚೆ ಇದು ಸ್ಥಳೀಯ ಆಡಳಿತಗಾರನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಸಾತ್ವಿಕತೆ, ಮಾನವೀಯತೆಯನ್ನು ಆಧರಿಸಿತ್ತು. ಪಂಚಾಯತ ರಾಜ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಸರಿಪಡಿಸುವ ಯತ್ನವನ್ನೇನೋ ಮಾಡಿತು. ಸೋಲು ಕಂಡಿತು. ಈಗಿನ ಗ್ರಾಮ, ತಾಲ್ಲೂಕು, ಜಿಲ್ಲಾ ಪಂಚಾಯತ ರಾಜಕಾರಣ ಹಾದಿ ತಪ್ಪಿದೆ. ಆ ಮಾತು ಬೇರೆ.
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಸಿನೆಮಾಗಳಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರಿಸುವಂತೆ ನಾಗರಿಕತೆ ಮತ್ತು ಬಡತನವನ್ನು ನಾವು ರೋಮ್ಯಾಂಟಿಕ್‌ ನೆಲೆಯಲ್ಲೇ ಕಾಣಬೇಕಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಸಮಾಜೋ–ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಗ್ರಹಿಸುವುದು ಅಗತ್ಯ. ಒಂದು ಪರಿಪೂರ್ಣ ನಾಗರಿಕತೆ ಎನ್ನುವುದು ಇನ್ನೂ ಎಲ್ಲೂ ಬೆಳೆದು ನಿಂತಿಲ್ಲ. ಅದು ನಿರಂತರ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ. ಹಾಗಾದಾಗ ಸ್ಥಿತ್ಯಂತರ ಸಹಜ ಎಂದೇ ಭಾವಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಬದಲಾವಣೆ ಜಗದ ನಿಯಮ. ‘ಚೇಂಜ್‌ ಈಸ್‌ ಪರ್ಮನೆಂಟ್‌’ ಎಂದೂ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.
ಕಥಾನಾಯಕನ ಸಾವಿನ ದೃಶ್ಯದಿಂದ ಚಿತ್ರ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಅಂತ್ಯಸಂಸ್ಕಾರ ಕೂಡ ಭಿನ್ನ. ಕಲ್ಲುಬಾನ ಅಥವಾ ಕಲ್ಬಾನ ಎನ್ನುವ ಒಂದು ಶವಸಂಸ್ಕಾರ ಪದ್ಧತಿಯ ಚಿತ್ರಣ ಇಂಟರೆಸ್ಟಿಂಗ್‌ ಆಗಿದೆ. ಇದು ಮನ ಕಲಕುವಂಥದು. ಕೆಳವರ್ಗದವರು ಅಥವಾ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರ ಸಾವಾದಾಗ ಹೂಳುವುದಕ್ಕೆ ಅವರಿಗೆ ಮಣ್ಣು ಕೂಡ ನಸೀಬಿಲ್ಲ! ಏಕೆಂದರೆ ಅವರಿಗೆ ಭೂಮಿ ಮೇಲೆ ಹಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಸುಡಲು ಕಟ್ಟಿಗೆ ಬೇಕು. ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಕೊಳ್ಳುವ ಆರ್ಥಿಕ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ದಕ್ಕದ ಹಾಗೆ ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ನೋಡಿಕೊಂಡಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಹೆಣವನ್ನು ದೂರ ಗುಡ್ಡದ ಮೇಲೆ ಕಲ್ಲುಬಂಡೆಗಳ ನಡುವೆ ಇಟ್ಟು ಸುತ್ತ ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಹದ್ದು ಕಾಗೆಗಳು ತಿಂದು ಹಾಕಲಿ ಎಂದು. ಅದರ ಬಳಿ ಒಂದಷ್ಟು ನೀರು ಕೂಡ ಇಟ್ಟು ಬರುತ್ತಾರೆ. ಅಷ್ಟೇ. ಇದು ಕಲ್ಬಾನ. ಒಂದು ಸಂಸ್ಕಾರದಂತೆ ಇದೆಲ್ಲ ಚಿತ್ರಿತವಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಅದರ ಹಿನ್ನೆಲೆ ಮತ್ತದರ ಅಮಾನವೀಯ ಮುಖ ಇನ್ನೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಬೇಕಿತ್ತು. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಇದು ಕಾಡುವಂಥ ವಿಷಯ. ಇಲ್ಲಿ ಅದು ಕಾಡಲಿಲ್ಲ. ಇಡೀ ಚಿತ್ರಣಕ್ಕೆ ಇಂಥದೊಂದು ಧ್ವನಿ ದಕ್ಕಿದ್ದರೆ...
ಪಲ್ಲಟದ ಮುಖ್ಯ ಪ್ಲಾಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಊರೊಂದು ಸ್ಥಳೀಯವಾದ ಆಡಳಿತ ಸಮಸ್ಯೆಯ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಆಯ ಕೊಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಹಳೆಯ ಪದ್ಧತಿಗಳನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗಬೇಕೆನ್ನುವ ಊರ ಪ್ರಮುಖ ಮತ್ತು ಹೊಸತನ ಬಯಸುವ ಹುಡುಗರ ನಡುವೆ ಸಂಘರ್ಷ ಭುಗಿಲೇಳುತ್ತದೆ. ಊರ ಪ್ರಮುಖ ಒಳ್ಳೆಯವನಂತೆಯೇ ಇದ್ದಾನೆ. ಊರ ಯುವಕರು ಹೊಸ ಬದುಕಿಗೆ ಹಾತೊರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ಊರಿನ ಆಡಳಿತ ಮತ್ತು ಆಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಹೊಸತನ ತರುವ ಉಮೇದಿ. ಅವರು ಯಾರನ್ನೋ ಸರ್ವನಾಶ ಮಾಡಲೇಬೇಕು ಎಂದು ಪಣತೊಟ್ಟು ನಿಂತವರೇನಲ್ಲ. ಆ ಭರಾಟೆಯಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ ಅರಿವಿಗೇ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಹುಡುಗರ ಪೈಕಿ ಒಬ್ಬನಿಗೆ ತನ್ನ ಮಗಳನ್ನು ಗೊತ್ತು ಮಾಡಿದ ಊರ ಪ್ರಮುಖ ಅಸಹಾಯಕ. ಯಾವುದೇ ರೂಪದ ಅಸಹಾಯಕತೆಗಳು ಆಡಳಿತವನ್ನು ದುರ್ಬಲಗೊಳಿಸಿಬಿಡುತ್ತವೆ. ಅದರ ಪ್ರಜಾಸತ್ತಾತ್ಮಕ ನ್ಯಾಯದ ಮುಖವನ್ನೂ ಮುಚ್ಚಿಬಿಡುತ್ತವೆ ಅಲ್ಲವೇ?
ಊರ ದೇವಿ ಜಾತ್ರೆ ಸನ್ನಿವೇಶ ಈ ಚಿತ್ರದ ಪ್ರಮುಖ ಘಟ್ಟ. ಊರಿನ ಯಾವುದೇ ಶುಭ ಕಾರ್ಯಗಳಿಗೆ ತಮಟೆ ಬಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಚಿತ್ರದ ಕಥಾನಾಯಕನಿಗೆ ಹುಡುಗರ ನೇತೃತ್ವದ ಜಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಅವಮಾನವಾಗುತ್ತದೆ. ಹುಡುಗರಿಗೆ ಅದೇ ಹಲಗೆ, ಪಟ ಕುಣಿತ, ಸೋಮನ ಕುಣಿತ ಬೇಡವಾಗಿ ದಾಂಡಿಯ ರಸ, ಡಿಜೆ ಇಂಥೆಲ್ಲ ಹೊಸ ಬಗೆಯ ಮನರಂಜನೆ ಬೇಕಿದೆ. ಇದರಿಂದ ಜಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಕಥಾನಾಯಕನ ತಮಟೆಗೆ ಅವಕಾಶ ಕಮ್ಮಿ. ಆದರೂ ಹೊಟ್ಟೆಪಾಡು ಅದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ತತ್ವ, ಬದ್ಧತೆಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಡದೇ ಹೊಸ ಸವಾಲಿನ ಜೊತೆ ಪೈಪೋಟಿಗಿಳಿಯುತ್ತಾನೆ. ಮೇಳ ಸಾರಾಸಗಟಾಗಿ ನಿರಾಕರಿಸಿದಾಗ ಊರ ಪ್ರಮುಖ, ಹುಡುಗರು ಮತ್ತು ಸಾರ್ವಜನಿಕರು ಆಕ್ಷೇಪಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಬದಲು ಊರ ಪ್ರಮುಖ ಆತನನ್ನೇ ತಳ್ಳಿದಾಗ ತೀವ್ರ ಅವಮಾನಿತನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಅವಮಾನ ಹೃದಯದ ತಮಟೆ ಸದ್ದನ್ನೇ ಮುಗಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಇವನ ನಂಬಿ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದ ಮತ್ತು ಹೊಸ ಬದುಕಿನ ದಾರಿಯ ಹಂಬಲದ ಕಾಲೇಜು ಓದಿನ ಮಗಳು ತಬ್ಬಲಿಯಾಗುತ್ತಾಳೆ.
ಯಾವುದೇ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಅಥವಾ ಬದಲಾವಣೆ ಎಲ್ಲರನ್ನು ಒಳಗೊಳ್ಳದೇ exclusiveness ಅಷ್ಟನ್ನೇ ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಂಡರೆ ದುರ್ಬಲರು ಮುಗಿದೇ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಇದೊಂದು ರೂಪಕ. ಚಿತ್ರ ಇಷ್ಟನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಡುವುದರ ನಡುವೆ ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ಸೂಕ್ಷ್ಮಗಳನ್ನು ತನ್ನೊಳಕ್ಕಿಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಿತ್ತು.
ಬಡತನದ ದಾರುಣ ಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಹೊರಬರಲು ಶಿಕ್ಷಣವೇ ಸರಿಯಾದ ಮಾರ್ಗ ಎಂದುಕೊಂಡ ಮತ್ತದನ್ನು ಸಾಧಿಸುವುದಕ್ಕೆ ತನ್ನ ಮಿತಿಯೊಳಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಹೆಣಗುವ ಮಗಳ ಪಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಅಕ್ಷತಾ ಪಾಂಡವಪುರ ಅಭಿನಯ ಉತ್ತಮ. ನಟನೆಯ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ತಕ್ಕ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಪಾತ್ರದ ಆಳಕ್ಕಿಳಿಯುವ ಯತ್ನ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಭರವಸೆ ಹುಟ್ಟಿಸಬಲ್ಲ ಅಭಿನೇತ್ರಿ. ಕಥಾನಾಯಕನಾಗಿ ಅನಿಲ್‌ ಅನುಭವಿ ನಟ. ಅವರು ತಮ್ಮ ಪಾತ್ರವನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸಿದ ಪರಿ, ಅಭಿನಯ ಮೆಚ್ಚುಗೆಯಾಯಿತು. ಆದರೆ ಪಾತ್ರದ ಆಳಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಇಳಿಯಬಹುದಿತ್ತು. ಕಥಾನಾಯಕ ಆಯವನ್ನೇ ನಂಬಿ ಬದುಕಿದರೂ ಸಹಜ ಮೌಲ್ಯಯುತ ಬಾಳಿನ ಹಂಬಲದವನು. ನ್ಯಾಯ, ನೀತಿಗಳ ನಂಬುವವನು. ಅದಕ್ಕೆ ಬದ್ಧತೆಗಳನ್ನು ಅಷ್ಟೇ ಸಹಜವಾಗಿ ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದವನು, ಮಗಳ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಇದ್ದರೂ ಸರಳ ಬದುಕಿನ ಹಂಬಲದಿಂದ ವಿಚಲಿತನಾಗುವಂಥವನಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಆ ಪಾತ್ರದ ಒಟ್ಟು ಭಾವಸಾಂದ್ರತೆ ಇನ್ನೂ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಧ್ವನಿಸಬಹುದಿತ್ತು. ಉಳಿದಂತೆ ಮಂಜುನಾಥ ಪಿ, ಆಲೂರು ದೊಡ್ಡ ನಿಂಗಪ್ಪ, ರೋಹಿಣಿ, ಗೌಡನ ಪಾತ್ರಧಾರಿ ಮತ್ತಿತರರು ಅಭಿಯನದಲ್ಲಿ ಸಹಜತೆಯನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.
ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರಣ ತುಂಬ ಸಜೆಸ್ಟಿವ್‌ ಆಗಿದೆ. ಇಡೀ ಗ್ರಾಮ ಬದುಕು ಇನ್ನೂ ಸಾವಯವವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಬಹುದಿತ್ತು. ಊರ ಪಡ್ಡೆ ಹುಡುಗರ ನಡುವಿನ ಆ ಅಂತಃಸಂಬಂಧ (ಅಂತ್ರಪಾಲಜಿ) ಉಳಿದ ಪಾತ್ರಗಳ ನಡುವೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಇಡೀ ಊರು ಒಂದು ಕಥನಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ ನಿಂತಂತಿದೆ. ಅದನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡ ಬಗೆಯೂ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ. ಅದರೊಂದಿಗೆ ಗ್ರಾಮ ಬದುಕು ಸಹಜವಾಗಿ ಬಿಚ್ಚಿಕೊಂಡು, ಹರಡಿಕೊಂಡು ನಡುವೆ ಈ ಕಥೆ ಸಾಂದ್ರಗೊಳ್ಳುತ್ತ, ಮುಖ್ಯ ವಸ್ತುವಿನ ಕರುಳಬಳ್ಳಿ ಮೀಟುವ ಚಿತ್ರ ಯತ್ನ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿದೆ. ಸಿನಿಮಾ ನಿರ್ದೇಶಕನ ಮಾಧ್ಯಮ. ‘ಪಲ್ಲಟ’ದ ನಿರ್ದೇಶಕ ಗ್ರಾಮ ಬದುಕಿನ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಪಲ್ಲಟವನ್ನು ಸಹಜವಾಗಿ ಬಿಚ್ಚಿಡಲು ನೋಡಿದ್ದಾರೆ. ಲೋ ಪೇಸ್‌ ಅಲ್ಲೇ ಆಟವಾಡಲು ನೋಡಿದಂತಿದೆ. ಆದರೆ ಪ್ರೇಕ್ಷಕನಾಗಿ ನೋಡುವಾಗ ಯಾಕೊ ಪೇಸ್‌ ಕೊಂಚ ಮಂದ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಒಟ್ಟಾರೆ ರಘು ಮತ್ತವರ ತಂಡದ ಯತ್ನ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿದೆ. ಚಿತ್ರದ ಒಂದು ಮಟ್ಟಿನ ಗೆಲುವಿಗೆ ಇದು ಸಾಕಷ್ಟು ನೆರವಾಗಿದೆ.
ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳು